کمبود منیزیم، یکی از مسائلی است که در جامعه ورزشکاران و عموماً در افراد، به‌طور گسترده‌ای مورد توجه قرار گرفته است. معمولاً تشخیص دقیق کمبود منیزیم در بدن به‌طور مستقیم و دقیق از طریق آزمایش خون بسیار مشکل است.
علت این مشکل به عدم دقت آزمایش‌ها در اندازه‌گیری سطح منیزیم در خون و نگاه‌کردن تنها به سطح منیزیم خونی برمی‌گردد. تنها کمی (حدود 0.3 درصد) از منیزیم بدن در خون وجود دارد و مابقی آن در سلول‌ها، استخوان‌ها، عضلات و دیگر اعضای بدن ذخیره می‌شود.
به عنوان یک عنصر مهم، منیزیم در عملکرد عضلات، تنظیم ضربان قلب و تولید انرژی نقش دارد.
ورزشکاران با کمبود منیزیم ممکن است با مشکلاتی مانند خستگی مزمن، کاهش عملکرد عضلانی، طولانی شدن دوره ریکاوری و افزایش خطر آسیب‌دیدگی روبرو شوند. این افراد ممکن است علائمی نظیر گرفتگی عضلانی، عدم تنظیم مناسب ضربان قلب و کاهش تمرکز را تجربه کنند.
با این حال، نشانه‌های بالینی مرتبط با کمبود منیزیم ممکن است از دیگر شرایط نیز ناشی شوند.
به عنوان مثال، ضعف بدنی ممکن است ناشی از کمبود منیزیم یا حتی افزایش سطح منیزیم باشد.
اختلال خواب هم ممکن است عوامل دیگری مانند استرس، احساسات شدید یا بیش‌تمرینی را نشان دهد.
همچنین، یبوست نیز ممکن است ناشی از علل مختلفی مانند تغذیه نامناسب یا مصرف داروهای خاص باشد.
با این حال، تشخیص دقیق کمبود منیزیم با توجه به نشانه‌های بالینی واضح میسر نیست. بنابراین، تشخیص کمبود منیزیم توسط متخصصان تغذیه اغلب براساس نشانه‌های بالینی مانند ضعف، افسردگی، اختلالات خواب و یبوست صورت می‌گیرد.
هرچند که نکات بالا مهم هستند، این مسئله نشان می‌دهد که تشخیص دقیق کمبود منیزیم امری چالش‌برانگیز است و قبل از تجویز مکمل منیزیوم، باید تمامی شرایط و عوامل موثر را به دقت بررسی کرد.
در نتیجه، از اعتماد به تشخیص‌های بالینی بی‌دقت که ممکن است نشانگر شرایط دیگری باشند، پرهیز کرده و بهتر است متخصصان متخصص و بررسی‌های دقیق‌تر را همراهی کرده و اقدام کرد تا درمان مناسب و صحیح را برای ورزشکاران و افرادی که به تمرینات ورزشی مشغولند، انتخاب کرد.
حملات این بیماری در بیشتر موارد بدون علامت شروع می شود و تا چندین روز ادامه دارد. گاهی ممکن است این سردرد ها همراه با حالت تهوع، حساسیت به بو و بسیاری علائم دیگر باشد.
