ارتباط چربی شکمی با آلزایمر

چربی شکمی، به طور معمول به عنوان یکی از نشانگان ناسالمی‌های بدن شناخته می‌شود که در اطراف اندام‌های داخلی تجمع می‌یابد و با افزایش سن، به ویژه در افرادی که شاخص توده بدنی سالم دارند. 

افزایش می‌یابد. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که این نوع چربی ممکن است با خطر آلزایمر، در ارتباط باشد.

در مطالعات اخیر، محققان به نتایجی رسیده‌اند که چربی‌هایی که در اطراف اندام‌های داخلی بدن (چربی شکمی) تجمع می‌یابند، ارتباط مستقیمی با تغییرات مغزی که منجر به آلزایمر می‌شود، دارند.

سیروس راجی، متخصص رادیولوژی دستگاه عصبی در دانشکده پزشکی سنت‌لوییز واشنگتن، اظهار داشته است که چربی شکمی به عللی چون التهاب سیستمی و افزایش ترشح انسولین مرتبط است که هر دو عامل در بروز آلزایمر نقش دارند.

به گفته ایشان برای تایید وجود چربی شکمی به MRI یا اسکن شکم نیاز است اما را‌ه‌های دیگری هم برای پر بردن به وجود این چربی در بدن وجود دارد.

به طور معمول، شاخص توده بدنی (BMI) به عنوان معیاری برای اندازه‌گیری چاقی مورد استفاده قرار می‌گیرد، اما این شاخص قادر به نشان دادن تمام جنبه‌های چاقی نیست، به خصوص چربی شکمی که ممکن است در افراد با BMI سالم نیز وجود داشته باشد.

این نوع چربی ممکن است عوارضی نظیر افزایش دور کمر، افزایش قند خونی که می‌تواند به دیابت منجر شود و البته خطرات آلزایمر را به همراه داشته باشد.

با توجه به افزایش تعداد افراد مبتلا به آلزایمر، این موضوع نیازمند توجه ویژه و پژوهش‌های بیشتر در جهت شناخت دقیق‌تر این رابطه و پیدا کردن راهکارهای مناسب برای پیشگیری از این بیماری است.

ارزش قائل شدن به نحوه توزیع چربی در بدن و مطالعه نشانگانی چون دور کمری افزایش یافته می‌تواند در شناسایی و مدیریت این خطرات برای سلامتی مغزی موثر باشد.

در نهایت، اطلاعات و تحقیقات بیشتر در این زمینه می‌تواند راهنمایی کارآمدی را برای تشخیص زودرس و پیشگیری از بروز آلزایمر فراهم کند.

ارتقاء آگاهی درباره اهمیت نحوه توزیع چربی‌ها و ارتباط آن با بروز بیماری‌های مغزی، می‌تواند به بهبود سلامت و کیفیت زندگی افراد کمک کند.